47

KALIR sanma rengi, şu zamanın. hayatın emaneti asılıdır boşluğa.
bir o, bir sen...
ayırmak istersin sarısını, toprağın...(yürek sıkışsa,
beklenmedik her şey
sonu olsa öykünün...)
kaldın; yine kaldın,
o dayanılmaz ısrar seslerinin şimdi dediği yerlerde.
dolaşalım... gece.... senin... hiç...
bir tür zamanı kullanmak. insanlar neyi karşılar bedenleriyle?..
inkâr edelim, inkâr edelim.
o ne biliyor?.. her ses, yırtar tenimi. nerede olabilirdi diğerleri?
o nerede?

bahar '92