5

KARAR:
yalnız bir parkta ağaçlar...
gölgeleri, unutulmuş düş parçaları.
gitmeyince; kalsaydım dememek için o kentte...
yarı kapalı bir gülüşü o kadının; elleri...
(iskele öğleden sonrası, gün doğumları,
ardında inanılmaz öyküyü saklar.)
bir odadan içeriye alırız - hani pencereye
dokunan parmağı -;
adı ben olmaz, o belki; kırabilseydi ayakları,
zaten saçılmış camların dört bir yanda,
davetin, çakıl taşları, sesler...

uzanıp da bakılan bir uçurum hayatımız.
dedim ya, yalnız bir ağaçtır parklar,
düşleri parçalanmış gölgesiyle...
tutsan da kırmızı, unutsan da.

8.2.'90